Geboorte
Mijn overgrootmoeder Joanna Irma Salvo (roepnaam: Irma) is geboren op 08-12-1899 in Berlaar, Sint-Rumoldus. Zij was de dochter van Gommaar Alfons en Antonetta (Net) Stroeckx
WO I
Als gevolg van WO I is Irma met haar zus Mathilda naar Nederland gevlucht. De zussen kwamen terecht in een vluchtoord in Uden. Hier heeft Irma mijn overgrootvader Fons leren kennen. Zus Maria Coleta (Mie) zat ook in Uden met haar gezin. Irma’s ouders zijn naar Engeland gevlucht tijdens WO I.
Ik weet niet juist hoe de situatie was in Berlaar-Heikant tijdens WO I, maar ik weet wel dat het kerkgebouw zonder kleerscheuren uit de oorlog is gekomen. Halleluja. Ook in WO II hield de kerk dapper stand terwijl de torens van de kerken in Berlaar, Gestel, Bevel, Grobbendonk,….werden opgeblazen door de Belgische genie.
Gezin
Na WO I trouwden Irma en Fons in april 1919 in Berlaar. Zij was teruggekeerd uit het vluchtoord op 15-02-1919. Ze lieten er dus geen gras over groeien! Er volgden 9 zonen en 2 dochters: René, Gust, Marcel, Armand, François, Jos, Ferre (mijn grootvader), Henriëtte, Jef, Rik, Elza (overleden als kind).
12 maal heb ik dan ook 4 dagen in bed mogen blijven, de enige dagen dat ik werkelijk rust had.
Irma
Deze quote komt uit een krantenknipsel. Krant en schrijver onbekend. Ik weet niet of het een typefout is van de schrijver of misschien heeft ze toch 12 maal een kind gebaard. Als dat zo is, zal er nog een kind overleden zijn op jonge leeftijd.
Irma bezocht haar familie in Berlaar-Heikant per fiets. Van Mol naar Berlaar-Heikant is ongeveer 40 km. Dat is toch een heel tripje! En dan nog terug🥴. Zij moet in topvorm geweest zijn 💪.
Chef/Polier Irma
In de tuin van het gezin Soeffers scharrelden altijd wel wat kippen rond. Soms ging mijn overgrootmoeder dan ’s morgens naar achteren, legde de nek van de kip op een houten blok en TSJAK. Vervolgens werd de kip in heet water ondergedompeld en gepluimd. ’s Middags stond er kip op tafel. Dit deed Irma allemaal zelf. Daar draaide zij haar hand niet voor om!
Mijn grootvader Ferre vertelde dat ze thuis ook varkens hadden. Af en toe werd er 1 geslacht en dan werd het varken in een vat zout in de kelder gezet. Hij zei dat ze hier heel lang van aten en dat alles werd opgegeten. Veel dier- en milieuvriendelijker dan hoe het nu allemaal geregeld is!
Voedsel bewaren in zout is al eeuwenoud. Zelfs de Kelten gebruikten zeewaterzout of haliet/steenzout (bestaat voor een groot deel uit keukenzout) om hun voedsel in te bewaren.
Nu ik het toch over varkens 🐽 heb:
Tijdens WO II was er niet zoveel eten. Vader Fons had een varken op de kop getikt, maar de Duitsers of de buren mochten dit niet weten. Wie weet waar hij dat varken weer gehaald had😁? Fons was samen met 2 zonen, François en Ferre, in de tuin. Aangezien niemand er iets van mocht weten, moest het slachten in stilte gebeuren. François moest 1 harde slag op het hoofd toebrengen. Hij was er niet scheutig op en sloeg helemaal niet hard genoeg en ook niet op de juiste plaats. Het varken sloeg op de vlucht en maakte verschrikkelijk veel lawaai. Tot zover “het stilletjes slachten”😁. François kreeg serieus naar zijn voeten en mijn grootvader Ferre moest daar heel hard mee lachen.
Irma kon lekker koken op de Leuvense stoof en razendsnel patatten jassen. Dat zal ook wel nodig geweest zijn met zoveel kinderen!
WO II
Het gezin woonde tijdens WO II in een boerderijtje in Sluis, maar is tijdens de oorlog verhuisd. Toen ze enkele dagen in hun nieuwe huis woonden, viel er een bom op het oude huis. In zo’n geval kan je het woord hoerenchance in de mond nemen!
Tijdens deze oorlog is Irma met haar jongste kinderen even gevlucht. Voor de tweede maal op de vlucht! Ongelooflijk. Ik weet niet waar ze toen gezeten hebben. Ik weet alleen dat het richting kust was. Ze zijn wel in België gebleven.
De oudere zonen waren opgepakt en naar een werkkamp gestuurd. Armand zat in Duitsland, René in Frankrijk en Gust in Noorwegen. Haar zoon Marcel zat ondergedoken bij een tante in Putte. Misschien wou Irma het risico niet lopen nog meer kinderen kwijt te raken en vluchtte zij met haar jongste kinderen, waaronder mijn grootvader Ferre.
Er zijn bij mijn weten geen voorouders van mij naar het buitenland gevlucht tijdens WO II. Toch konden vele Belgen niet anders dan de grens over te steken.
Belgische vluchtelingen
Tijdens WO II werd België in mei 1940 binnengevallen door nazi-Duitsland. Als gevolg hiervan vluchtten veel Belgen naar Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
In de eerste oorlogsjaren moedigde de Belgische regering in ballingschap in Londen de Belgen aan om thuis te blijven en zich te verzetten tegen de Duitse bezetting. Naarmate de oorlog voortduurde en de omstandigheden moeilijker werden, moesten veel Belgen echter vluchten.
Sommige vluchtelingen konden onderdak vinden bij vrienden of familieleden in buurlanden, maar vele anderen moesten noodgedwongen hun toevlucht zoeken in kampen of andere tijdelijke onderkomens. In sommige gevallen konden vluchtelingen werk vinden of een nieuw leven opbouwen in hun gastland, terwijl anderen moeite hadden om rond te komen en te maken kregen met discriminatie en andere problemen.
Na de oorlog keerden veel Belgische vluchtelingen terug naar huis om hun leven en hun land weer op te bouwen. Sommigen kozen er echter voor om in hun gastland te blijven.
Foto’s
